Είμαστε σίγουρα ευλογημένη γενιά. Και υπερβολικά τυχεροί.
Διότι ζούμε ίσως τα ενδοξότερα χρόνια της ιστορίας του Ολυμπιακού και πιθανόν δεν το έχουμε καταλάβει και ορισμένοι έχουμε γίνει ακόμη και αχάριστοι.
Ειδικά οι σαραντάρηδες και πάνω πιστεύω ότι κατανοούν απόλυτα το πόσο τυχεροί είναι που ζουν αυτές τις εποχές του Θρύλου. Και αυτό γιατί έχουν ζήσει τα 10 πέτρινα χρόνια και τις ατελείωτες πίκρες εκείνων των χρόνων και έτσι μπορούν να εκτιμήσουν το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας προσφέρει η ομάδα μας τώρα.
Διότι αν δεν έχεις δει τα χειρότερα δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα καλύτερα.
Προσωπικά μπορώ να θυμηθώ αρκετά καλά όπως οι περισσότεροι νομίζω της γενιάς μου, τα 4 πρωταθλήματα του Νταϊφά , μικρός ακόμη αλλά θυμάμαι καθαρά τα πανηγύρια που κάναμε όταν κατακτούσαμε το πρωτάθλημα, θυμάμαι τους παικταράδες-ινδάλματα εκείνων των χρόνων. Μεγαλώνοντας όμως ακολούθησε , μετά από τα 4 πρωταθλήματα, μόλις άλλο ένα το 1987 και μετά ακολούθησε το χάος.
Τα πέτρινα χρόνια.
Φανταστείτε την απογοήτευση μιας γενιάς εφήβων, (σαν εμένα τότε), που έβλεπαν την ομάδα τους να μην μπορεί και συνήθως να μην την αφήνουν να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Και δεν είχε κακές ομάδες τότε ο Ολυμπιακός, για όσους δεν ξέρουν. Το αντίθετο μάλιστα.
Αλλά τότε δεν υπήρχαν ούτε τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα, ούτε ιστοσελίδες για να μάθει ο κόσμος τα αίσχη και το σφάξιμο που δεχόταν ο Ολυμπιακός μας από το σύστημα Βαρδινογιάννη. Μιλάμε για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ κατά συρροή που περνούσαν απαρατήρητα και δεν έβγαζε μιλιά κανείς. Μόνο το ΦΩΣ προσπαθούσε να πει την αλήθεια τότε. Ουδείς άλλος.
Τι να πρωτοθυμηθώ………..
Τότε ήταν και οι εποχές που κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ , είχα την δυνατότητα να παρακολουθώ τον ΘΡΥΛΟ από κοντά.
Απίστευτη η τρέλα μας τότε. Τρέχαμε στην Ομόνοια να βρούμε εισιτήρια από τους μαυραγορίτες για να πάμε την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, στην Θύρα 7 ή στην 14 αν δεν βρίσκαμε, για να δούμε τον Θρύλο.
Ναι καλά ακούσατε.
Στους μαυραγορίτες ψάχναμε για εισιτήρια, γιατί παρόλες τις σφαλιάρες που δεχόταν ο Θρύλος, το Καραϊσκάκη ήταν πάντα γεμάτο.
Αυτός ήταν ο λαός του Θρύλου τα πέτρινα χρόνια. Πάντα δίπλα στην ομάδα , πάντα με τον Αττίλιο να δίνει το σάλπισμα στην εξέδρα και πάντα να φωνάζει για την μεγάλη του αγάπη τον Ολυμπιακό.
Ακολούθησε η μετακόμιση στο Ολυμπιακό Στάδιο, μιας και ο Ναός είχε τότε τα μαύρα του τα χάλια , αφού δεν τον συντηρούσε κανείς. Μας κακοφάνηκε , είναι η αλήθεια που ο Θρύλος έφευγε από τον φυσικό του χώρο, τον Πειραιά, αλλά πάντα εκεί , δίπλα στην ομάδα.
Πώς να ξεχάσω όταν σε ματς με την Παναχαϊκή το ΟΑΚΑ είχε 70.000 κόσμο? Δεν ξεχνιούνται αυτά ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Και εκεί περιμέναμε και υπομέναμε καρτερικά την στιγμή που θα καταφέρει ο Θρύλος να χτυπήσει το σάπιο Βαρδινογιαννικό σύστημα και την ΕΠΟ του Τριβέλα και των λοιπών που έκαναν ότι ήθελαν εις βάρος της ομάδας μας.
Και κάπου εκεί εμφανίστηκε στον ορίζοντα ένας επιχειρηματίας που έμοιαζε (και ευτυχώς ήταν), σοβαρός. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος στην αρχή αφού ξεκίνησε και αναγέννησε την ομάδα μπάσκετ, πήρε στα χέρια του και τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Του πήρε 2-3 χρόνια για να μάθει και να πάθει , αλλά στο τέλος ήρθε η λύτρωση…………….
Ο Σωκράτης Κόκκαλης κατάφερε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 10 πέτρινα, αλλά περήφανα , (για τον κόσμο), χρόνια να σπάσει την μονοκρατορία του Βαρδινογιάννη και να πάρει το πρωτάθλημα.
Ένα πρωτάθλημα που για όλους μας ήταν ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Το πρωτάθλημα που έσπασε την κατάρα και τα δεσμά. Που το καρτερούσαμε με προσμονή πολλά χρόνια.
Η χαρά όλων δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ηδονή πραγματικά. Ένοιωθες ότι επιτέλους η ομάδα αναγεννιέται.
Και έτσι ακριβώς έγινε. Ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους.
Από τότε ο Θρύλος σήκωσε κεφάλι και δε ξανακοίταξε ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ.
Πάτησε το γκάζι και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του. Ατελείωτα ρεκόρ πρωταθλημάτων, παικταράδων, προπονητών. Έσπασε ότι ρεκόρ υπήρχε.
Και κάπου εκεί γκρεμίστηκε το παλιό Καραϊσκάκη. Μεγάλη στιγμή , έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Όλες μας οι αναμνήσεις έγιναν συντρίμμια σε μια στιγμή….
Πόσες φορές δεν μου έχει λείψει η βόλτα κάτω από το τούνελ της 7 πριν το ματς, τρώγοντας «βρώμικο» και συζητώντας για τον αγώνα ή ψάχνοντας για κανένα εισιτήριο «στην τιμή του» 5 λεπτά πριν αρχίσει το ματς.
Αλλά ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο θα γεννιόταν στην θέση του.
Θυμάμαι πως έμπαινα κάθε μέρα στο site του Ολυμπιακού μας για να βλέπω την πρόοδο των έργων του νέου Καραϊσκάκη.
Ώσπου ήρθε η ώρα να πατήσουμε το πόδι μας και να δούμε τον πρώτο αγώνα στο νέο γήπεδο.
Πολιτισμικό σοκ!!!!!! Στολίδι πραγματικό. Έδρα με όλη την σημασία της λέξεως. Απόρθητο φρούριο.
Δεν συζητάμε για το πώς ένιωθα μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο.
Από τότε φυσικά δεν έχω χάσει αγώνα (με ελάχιστες εξαιρέσεις), έχοντας 9 χρόνια διαρκείας και έχοντας ζήσει υπέροχες στιγμές στο Νέο γήπεδο Καραϊσκάκη.
Και μου φαίνεται ήδη τόσο μακρινό το 2004 όταν πρωτοπήγα στο νέο γήπεδο……..
Γι αυτό ακριβώς είμαστε «Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ».
Γιατί είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια επιτεύγματα που πέτυχε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, που δύσκολα θα δουν άλλες γενιές.
(Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι δύσκολο να επαναληφθούν τέτοια επιτεύγματα).
Είδαμε με τα μάτια μας τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο μπάσκετ και να παίζει άλλους 3 τελικούς.
Είδαμε τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο βόλεϊ και να παίζει άλλους 3-4 τελικούς (δεν θυμάμαι πόσους ακριβώς).
Είδαμε τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο πόλο.
Είδαμε τον Θρύλο να είναι ο αυτοκράτορας του βόλεϊ και του πόλο, κατακτώντας συνεχώς πρωταθλήματα και κύπελλα κατά συρροή.
Είδαμε τον Θρύλο να κατακτάει 18 πρωταθλήματα και 8 κύπελλα στο ποδόσφαιρο από το 1980 και μετά.
Είδαμε τον θρύλο να παίζει στο υψηλότερο Ευρωπαϊκό επίπεδο και να κατακτάει μεγάλες νίκες στην Ευρώπη.
Και τα είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια…………….. Αυτόπτες μάρτυρες…….
Όπως λέει και γνωστή διαφήμιση Witnessing story–Priceless.
Και μάλλον θα δούμε και άλλα ακόμη, καθώς θα αργήσει να τελειώσει αυτή η αυτοκρατορία………..
Αλλά δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχνάμε το παρελθόν και να γινόμαστε αγνώμονες και αχάριστοι στο παρών.
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αυτό να το θυμόμαστε.
Και η ζωή κάνει κύκλους. Δεν μπορεί να κερδίζεις πάντα. Θα κερδίσουν και οι άλλοι κάποτε. Θα κάνεις και εσύ την κοιλιά σου και δεν θα έχεις πάντα την καλύτερη ομάδα.
Έτσι είναι το λογικό και το σωστό άλλωστε. Τότε όμως είναι που πραγματικά θα μας χρειάζεται η ομάδα μας δίπλα της. Όπως τα πέτρινα χρόνια…..
Κάποτε θα γίνει και αυτό, αλλά μάλλον θα αργήσει ακόμη.
Οπότε ας χαρούμε όσα είμαστε τυχεροί να απολαμβάνουμε από τον Θρύλο τώρα. Και ας αφήσουμε στην άκρη τις γκρίνιες και την μιζέρια.
Όταν μετά από 20 χρόνια οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν την αθλητική ιστορία της χώρας, τότε μόνο θα καταλάβουν όλοι το πόσο ευλογημένη γενιά είμαστε εμείς που τα ζούμε ήδη………
Και τότε θα εύχονταν οι μελλοντικές γενιές να βρίσκονταν στην θέση μας.
Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό…………
Εγώ τουλάχιστον είμαι ευγνώμων και νοιώθω υπερβολικά τυχερός που είχα και έχω ακόμη την ευτυχία να ζήσω και συνεχίζω να ζω τα πιο ένδοξα χρόνια της ιστορίας του Ολυμπιακού σε όλα τα αθλήματα.
Πάντα τέτοια αδέρφια και ακόμη καλύτερα!!!!!!!!!!!!
Διότι ζούμε ίσως τα ενδοξότερα χρόνια της ιστορίας του Ολυμπιακού και πιθανόν δεν το έχουμε καταλάβει και ορισμένοι έχουμε γίνει ακόμη και αχάριστοι.
Ειδικά οι σαραντάρηδες και πάνω πιστεύω ότι κατανοούν απόλυτα το πόσο τυχεροί είναι που ζουν αυτές τις εποχές του Θρύλου. Και αυτό γιατί έχουν ζήσει τα 10 πέτρινα χρόνια και τις ατελείωτες πίκρες εκείνων των χρόνων και έτσι μπορούν να εκτιμήσουν το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας προσφέρει η ομάδα μας τώρα.
Διότι αν δεν έχεις δει τα χειρότερα δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα καλύτερα.
Προσωπικά μπορώ να θυμηθώ αρκετά καλά όπως οι περισσότεροι νομίζω της γενιάς μου, τα 4 πρωταθλήματα του Νταϊφά , μικρός ακόμη αλλά θυμάμαι καθαρά τα πανηγύρια που κάναμε όταν κατακτούσαμε το πρωτάθλημα, θυμάμαι τους παικταράδες-ινδάλματα εκείνων των χρόνων. Μεγαλώνοντας όμως ακολούθησε , μετά από τα 4 πρωταθλήματα, μόλις άλλο ένα το 1987 και μετά ακολούθησε το χάος.
Τα πέτρινα χρόνια.
Φανταστείτε την απογοήτευση μιας γενιάς εφήβων, (σαν εμένα τότε), που έβλεπαν την ομάδα τους να μην μπορεί και συνήθως να μην την αφήνουν να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Και δεν είχε κακές ομάδες τότε ο Ολυμπιακός, για όσους δεν ξέρουν. Το αντίθετο μάλιστα.
Αλλά τότε δεν υπήρχαν ούτε τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα, ούτε ιστοσελίδες για να μάθει ο κόσμος τα αίσχη και το σφάξιμο που δεχόταν ο Ολυμπιακός μας από το σύστημα Βαρδινογιάννη. Μιλάμε για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ κατά συρροή που περνούσαν απαρατήρητα και δεν έβγαζε μιλιά κανείς. Μόνο το ΦΩΣ προσπαθούσε να πει την αλήθεια τότε. Ουδείς άλλος.
Τι να πρωτοθυμηθώ………..
Τότε ήταν και οι εποχές που κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ , είχα την δυνατότητα να παρακολουθώ τον ΘΡΥΛΟ από κοντά.
Απίστευτη η τρέλα μας τότε. Τρέχαμε στην Ομόνοια να βρούμε εισιτήρια από τους μαυραγορίτες για να πάμε την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, στην Θύρα 7 ή στην 14 αν δεν βρίσκαμε, για να δούμε τον Θρύλο.
Ναι καλά ακούσατε.
Στους μαυραγορίτες ψάχναμε για εισιτήρια, γιατί παρόλες τις σφαλιάρες που δεχόταν ο Θρύλος, το Καραϊσκάκη ήταν πάντα γεμάτο.
Αυτός ήταν ο λαός του Θρύλου τα πέτρινα χρόνια. Πάντα δίπλα στην ομάδα , πάντα με τον Αττίλιο να δίνει το σάλπισμα στην εξέδρα και πάντα να φωνάζει για την μεγάλη του αγάπη τον Ολυμπιακό.
Ακολούθησε η μετακόμιση στο Ολυμπιακό Στάδιο, μιας και ο Ναός είχε τότε τα μαύρα του τα χάλια , αφού δεν τον συντηρούσε κανείς. Μας κακοφάνηκε , είναι η αλήθεια που ο Θρύλος έφευγε από τον φυσικό του χώρο, τον Πειραιά, αλλά πάντα εκεί , δίπλα στην ομάδα.
Πώς να ξεχάσω όταν σε ματς με την Παναχαϊκή το ΟΑΚΑ είχε 70.000 κόσμο? Δεν ξεχνιούνται αυτά ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Και εκεί περιμέναμε και υπομέναμε καρτερικά την στιγμή που θα καταφέρει ο Θρύλος να χτυπήσει το σάπιο Βαρδινογιαννικό σύστημα και την ΕΠΟ του Τριβέλα και των λοιπών που έκαναν ότι ήθελαν εις βάρος της ομάδας μας.
Και κάπου εκεί εμφανίστηκε στον ορίζοντα ένας επιχειρηματίας που έμοιαζε (και ευτυχώς ήταν), σοβαρός. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος στην αρχή αφού ξεκίνησε και αναγέννησε την ομάδα μπάσκετ, πήρε στα χέρια του και τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Του πήρε 2-3 χρόνια για να μάθει και να πάθει , αλλά στο τέλος ήρθε η λύτρωση…………….
Ο Σωκράτης Κόκκαλης κατάφερε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 10 πέτρινα, αλλά περήφανα , (για τον κόσμο), χρόνια να σπάσει την μονοκρατορία του Βαρδινογιάννη και να πάρει το πρωτάθλημα.
Ένα πρωτάθλημα που για όλους μας ήταν ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Το πρωτάθλημα που έσπασε την κατάρα και τα δεσμά. Που το καρτερούσαμε με προσμονή πολλά χρόνια.
Η χαρά όλων δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ηδονή πραγματικά. Ένοιωθες ότι επιτέλους η ομάδα αναγεννιέται.
Και έτσι ακριβώς έγινε. Ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους.
Από τότε ο Θρύλος σήκωσε κεφάλι και δε ξανακοίταξε ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ.
Πάτησε το γκάζι και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του. Ατελείωτα ρεκόρ πρωταθλημάτων, παικταράδων, προπονητών. Έσπασε ότι ρεκόρ υπήρχε.
Και κάπου εκεί γκρεμίστηκε το παλιό Καραϊσκάκη. Μεγάλη στιγμή , έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Όλες μας οι αναμνήσεις έγιναν συντρίμμια σε μια στιγμή….
Πόσες φορές δεν μου έχει λείψει η βόλτα κάτω από το τούνελ της 7 πριν το ματς, τρώγοντας «βρώμικο» και συζητώντας για τον αγώνα ή ψάχνοντας για κανένα εισιτήριο «στην τιμή του» 5 λεπτά πριν αρχίσει το ματς.
Αλλά ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο θα γεννιόταν στην θέση του.
Θυμάμαι πως έμπαινα κάθε μέρα στο site του Ολυμπιακού μας για να βλέπω την πρόοδο των έργων του νέου Καραϊσκάκη.
Ώσπου ήρθε η ώρα να πατήσουμε το πόδι μας και να δούμε τον πρώτο αγώνα στο νέο γήπεδο.
Πολιτισμικό σοκ!!!!!! Στολίδι πραγματικό. Έδρα με όλη την σημασία της λέξεως. Απόρθητο φρούριο.
Δεν συζητάμε για το πώς ένιωθα μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο.
Από τότε φυσικά δεν έχω χάσει αγώνα (με ελάχιστες εξαιρέσεις), έχοντας 9 χρόνια διαρκείας και έχοντας ζήσει υπέροχες στιγμές στο Νέο γήπεδο Καραϊσκάκη.
Και μου φαίνεται ήδη τόσο μακρινό το 2004 όταν πρωτοπήγα στο νέο γήπεδο……..
Γι αυτό ακριβώς είμαστε «Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ».
Γιατί είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια επιτεύγματα που πέτυχε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, που δύσκολα θα δουν άλλες γενιές.
(Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι δύσκολο να επαναληφθούν τέτοια επιτεύγματα).
Είδαμε με τα μάτια μας τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο μπάσκετ και να παίζει άλλους 3 τελικούς.
Είδαμε τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο βόλεϊ και να παίζει άλλους 3-4 τελικούς (δεν θυμάμαι πόσους ακριβώς).
Είδαμε τον Θρύλο να σηκώνει 2 Ευρωπαϊκά στο πόλο.
Είδαμε τον Θρύλο να είναι ο αυτοκράτορας του βόλεϊ και του πόλο, κατακτώντας συνεχώς πρωταθλήματα και κύπελλα κατά συρροή.
Είδαμε τον Θρύλο να κατακτάει 18 πρωταθλήματα και 8 κύπελλα στο ποδόσφαιρο από το 1980 και μετά.
Είδαμε τον θρύλο να παίζει στο υψηλότερο Ευρωπαϊκό επίπεδο και να κατακτάει μεγάλες νίκες στην Ευρώπη.
Και τα είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια…………….. Αυτόπτες μάρτυρες…….
Όπως λέει και γνωστή διαφήμιση Witnessing story–Priceless.
Και μάλλον θα δούμε και άλλα ακόμη, καθώς θα αργήσει να τελειώσει αυτή η αυτοκρατορία………..
Αλλά δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχνάμε το παρελθόν και να γινόμαστε αγνώμονες και αχάριστοι στο παρών.
Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αυτό να το θυμόμαστε.
Και η ζωή κάνει κύκλους. Δεν μπορεί να κερδίζεις πάντα. Θα κερδίσουν και οι άλλοι κάποτε. Θα κάνεις και εσύ την κοιλιά σου και δεν θα έχεις πάντα την καλύτερη ομάδα.
Έτσι είναι το λογικό και το σωστό άλλωστε. Τότε όμως είναι που πραγματικά θα μας χρειάζεται η ομάδα μας δίπλα της. Όπως τα πέτρινα χρόνια…..
Κάποτε θα γίνει και αυτό, αλλά μάλλον θα αργήσει ακόμη.
Οπότε ας χαρούμε όσα είμαστε τυχεροί να απολαμβάνουμε από τον Θρύλο τώρα. Και ας αφήσουμε στην άκρη τις γκρίνιες και την μιζέρια.
Όταν μετά από 20 χρόνια οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν την αθλητική ιστορία της χώρας, τότε μόνο θα καταλάβουν όλοι το πόσο ευλογημένη γενιά είμαστε εμείς που τα ζούμε ήδη………
Και τότε θα εύχονταν οι μελλοντικές γενιές να βρίσκονταν στην θέση μας.
Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό…………
Εγώ τουλάχιστον είμαι ευγνώμων και νοιώθω υπερβολικά τυχερός που είχα και έχω ακόμη την ευτυχία να ζήσω και συνεχίζω να ζω τα πιο ένδοξα χρόνια της ιστορίας του Ολυμπιακού σε όλα τα αθλήματα.
Πάντα τέτοια αδέρφια και ακόμη καλύτερα!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου