Αναλυτικά το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Αντώνη Νικοπολίδη:
Από πότε έχεις να παρακολουθήσεις ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού ως θεατής;
"Από τα πρώτα χρόνια όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό, που δεν αγωνιζόμουν και ήμουν εκτός αποστολής. Παρακολουθούσα τότε τα ματς ως θεατής. Αλλά τα τελευταία 18 χρόνια είτε αγωνιζόμουν είτε βρισκόμουν στον πάγκο μίας ομάδας".
Πως νιώθει ένας θεατής έστω και αν είναι στον πάγκο;
"Αυτά τα ντέρμπι είναι κάτι διαφορετικό. Ντέρμπι είναι με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, αλλά με τον Παναθηναϊκό είναι κάτι διαφορετικό, θες να τα ζήσεις αυτά τα ματς και να παίξεις. Όπως θες να παίξεις στο Champions League έτσι είναι για την Ελλάδα αυτό το παιχνίδι. Είναι οι δύο κορυφαίες ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα, βασικός στόχος είναι η νίκη, το πρωτάθλημα αν και πιστεύω ότι περισσότερο κρίνεται με την πορεία σου το πρωτάθλημα. Τα ματς αυτά είναι περισσότερο θέμα πρεστίζ".
Αυτά τα παιχνίδια είναι πολύ σημαντικά για τον κόσμο που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του σε συζητήσεις που γίνονται μέρες πριν. Για έναν ποδοσφαιριστή πως είναι οι ημέρες πριν το ντέρμπι, το συζητάει και υπάρχει αναμονή;
"Η εβδομάδα που μπαίνεις είναι η πιο ουσιαστική, σίγουρα όταν αγωνίζεσαι με μία πιο μικρή ελληνική ομάδα το έχεις στο μυαλό σου. Αλλά όταν μπαίνει η Δευτέρα και ξέρεις ότι έχεις πέντε ημέρες για αυτό το ματς σίγουρα έχεις μία προσμονή. Για μένα παρακαλούσα τη στιγμή που θα σφυρίξει ο διαιτητής. Τότε απέβαλλα όλο το άγχος, εγώ το είχα πάντα πριν το ματς αλλά όταν άκουγα το σφύριγμα του διαιτητή, αισθανόμουν πιο άνετα".
Πέρα από τον επαγγελματικό τομέα, ποιο είναι πιστεύεις το επιπλέον κίνητρο που έχει ένας ποδοσφαιριστής των δύο ομάδων όταν μπαίνει στο γήπεδο να παίξει ένα τέτοιο ματς;
"Πέρα από τους βαθμούς, που καμιά φορά ιδιαίτερα στον δεύτερο γύρο μπορούν να κρίνουν και το πρωτάθλημα. Είναι θέμα πρεστίζ, εγωισμού, είμαι ο καλύτερος το αποδεικνύω και γνωρίζεις ότι ο κόσμος περιμένει τη νίκη για να δείξεις ότι είσαι ο καλύτερος και αξίζεις το πρωτάθλημα".
Μπορείς να θυμηθείς πότε ήταν που αγωνίστηκες πρώτη φορά σε ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και πως αισθάνθηκες;
"Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο ντέρμπι στο οποίο αγωνίστηκα ήταν στο παλιό Καραϊσκάκη και είναι από τα ματς που θα πρέπει να θυμάμαι. Για τα επεισόδια που είχαν δημιουργηθεί, αλλά κυρίως για τον τραυματισμό μου. Ήταν μία ταραγμένη περίοδος ιδίως για τον Ολυμπιακό που πέρναγε μία μεγάλη φάση αναδιοργάνωσης, υπήρχαν διάφορα προβλήματα, ο κόσμος είχε μία έξαρση γενικά.
Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι σε μία μικρή ηλικία δεν έχεις πολύ μεγάλο άγχος για το παιχνίδι, γιατί ξέρεις ότι οι εμπειρότεροι είναι αυτοί που τραβάνε το... κουπί και τις ευθύνες και εσύ νιώθεις κάπως προστατευμένος. Για αυτό το βλέπεις πιο πολύ ως χαρά και εκείνη τη στιγμή ως επιβράβευση μίας σημαντικής προσπάθειας που έχεις κάνει για να αγωνιστεί σε ένα τέτοιο κορυφαίο παιχνίδι. Δεν είχα άγχος, είχα προσμονή και χαρά για αυτό το ματς".
Δεν έχεις δηλαδή το άγχος ότι αυτό το ματς μπορεί να σημαίνει πολλά για την καριέρα σου;
"Σίγουρα μία καλή εμφάνιση μπορεί να σου δώσει μία καλή συνέχεια. Αλλά έχω δει ποδοσφαιριστές όλα αυτά τα χρόνια να έχουν ιδιαίτερες αποδόσεις σε αυτά τα παιχνίδια, νέους και ταλαντούχους χωρίς όμως να έχουν στη συνέχεια ανάλογη πορεία".
Τα πρώτα χρόνια όπως είπες και εσύ της καριέρας σου, αγωνίστηκες ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και από το 2004 ως του Ολυμπιακού. Υπάρχουν διαφορές να αγωνίζεσαι στη μία ή στην άλλη ομάδα, όπως το έζησες εσύ;
"Η αγωνία, η προσμονή, το άγχος είναι τα ίδια. Οι δύο ομάδες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους, η μία ομάδα ζει από την άλλη. Έτσι είναι. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Ολυμπιακό. Είναι ένα κλασικό ντέρμπι με τα ίδια πράγματα. Δε νομίζω ότι υπάρχουν διαφορές. Αγωνιστικά υπάρχουν διαφορές αλλά όσον αφορά το κομμάτι αυτό, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα".
Στο πρώτο παιχνίδι που πήγες ως παίκτης του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο, ήταν μία ιδιαίτερα δύσκολη βραδιά για σένα, αλλά το αντιμετώπισες με ηρεμία και αδιαφορία σε όλα όσα γινόντουσαν έξω από το γήπεδο. Πως ένιωσες αλήθεια εκείνο το βράδυ;
"Η αλήθεια είναι ότι το δυσκολότερό μου παιχνίδι ήταν εδώ στο Καραϊσκάκη, το 1-0 που κερδίσαμε. Ήταν το πρώτο μου παιχνίδι που βρισκόμουν απέναντι στους πρώην συμπαίκτες μου, με πολλά από αυτά τα παιδιά σχεδόν είχαμε μεγαλώσει μαζί. Εγώ 15 χρόνια στον Παναθηναϊκό και πολλά παιδιά τα γνώριζα από μικρά παιδιά και ήμασταν δεμένοι και για πρώτη φορά ήμουν αντίπαλός τους. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι για εμένα, συν την προσμονή και την αγωνία που είχα γιατί ήθελα να κερδίσω και για να αποδείξω τέλος πάντων ό,τι ήθελα να αποδείξω.
Σε εκείνο όμως το παιχνίδι στη Λεωφόρο ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος για ό,τι είχε συμβεί, δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία σε ό,τι γινόταν γύρω μου γιατί ήμουν συγκεντρωμένος μέσα στο παιχνίδι για να μπορέσει η ομάδα να κερδίσει και μέσα από τη νίκη να αποδείξω την αξία μου και πόσο ανεπηρέαστος έμεινα απ’ όλα αυτά τα πράγματα. Έμεινα συγκεντρωμένος, ασχολήθηκα με το παιχνίδι, δυστυχώς το έχασα και αυτό με στεναχώρησε γιατί δεν ήθελα να χάσω μέσα στη Λεωφόρο, αλλά νομίζω ότι γενικότερα στην παρουσία μου στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είναι πολύ καλύτερη απέναντι στον Παναθηναϊκό".
Όλοι μιλούν για τη δύναμη της έδρας που δίνει στον Ολυμπιακό το Καραϊσκάκη, εσύ πως το εισπράττεις αυτό και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος που δημιουργείται στο γήπεδο;
"Όπως και να το κάνουμε το Καραϊσκάκη είναι μία έδρα και όταν έχεις τον κόσμο σου εδώ και παίζεις ένα ντέρμπι, ο κόσμος σου δίνει μία διαφορετική δύναμη. Είναι ένα συναίσθημα ότι αγωνίζεσαι μέσα στο σπίτι σου και σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη και ώθηση. Ξέρεις πως ό,τι και να πάει στραβά μπορείς να το αλλάξεις. Συν πως όλα αυτά τα χρόνια που είναι ο κόσμος στην ομάδα ό,τι αναποδιά και να γίνει στο παιχνίδι είναι κοντά μέχρι το τελευταίο λεπτό γιατί ξέρει ότι η ομάδα μπορεί με τη βοήθειά τους να ανατρέψει αποτέλεσμα.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό, ότι εκλαμβάνουν και οι παίκτες πως αν αγωνιστείς με πείσμα και δείξεις ότι ήθελες το παιχνίδι αλλά χάσεις το ματς από μία κακή ημέρα ο κόσμος το καταλαβαίνει. Δεν σε δικαιολογεί, αλλά κατανοεί και σου συμπαραστέκεται. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για τον ποδοσφαιριστή. Και σίγουρα ο κόσμος δεν σε συγχωρεί στην αδιαφορία, και βλέπουμε αποδοκιμασίες σε παίκτες μας που δεν είναι σωστό αλλά έχει να κάνει με την αδιαφορία. Πιστεύω όμως ο ότι ο κόσμος επιβραβεύει την προσπάθεια".
Στα ματς αυτά πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο του κόσμου για τη νίκη, το αποτέλεσμα ή για την ανατροπή ενός αποτελέσματος;
"Το μερίδιο είναι πολύ μεγάλο με την έννοια ότι όταν μπεις μέσα στο γήπεδο, ιδιαίτερα τα πρώτα λεπτά και έχεις έναν ενθουσιασμό μία δύναμη, νιώθεις ότι ο κόσμος είναι δίπλα σου με αποτέλεσμα να μη νιώθεις κούραση. Βλέπεις παίκτες που παίζουν από τα πρώτα λεπτά πρεσάρουν σαν παλαβοί και χωρίς να νιώθουν κούραση και αυτό από τη συμπαράσταση του κόσμου που σου δίνει ώθηση. Τρέχεις και δεν κουράζεσαι ή και να κουραστείς το χειροκρότημα και η ιαχή σου δίνει την αίσθηση ότι πρέπει να τα δώσεις όλα και τα ξεχνάς όλα και νιώθεις ξεκούραστος".
Σε ένα ντέρμπι όλα ξεκινούν απ’ όταν η ομάδα μπαίνει στα αποδυτήρια. Εσύ είπες ότι το άγχος φεύγει με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή. Όταν φτάνετε στο γήπεδο και μπαίνετε στα αποδυτήρια μέχρι το πρώτο σφύριγμα, ποια είναι η αίσθηση από το πρώτο χειροκρότημα του κόσμου;
"Ο κάθε ποδοσφαιριστής το εκλαμβάνει διαφορετικά το παιχνίδι και έχει διαφορετικές συμπεριφορές. Κάποιοι παίκτες είναι νευρικοί, άλλοι ήρεμοι, άλλοι ακούν μουσική, άλλοι συζητάνε μεταξύ τους. Ο καθένας προσπαθεί να διώξει το άγχος του με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά εμένα όταν φτάνω εδώ πλέον στα αποδυτήρια και βλέπω ποιους έχουμε να αντιμετωπίσουμε, βάζω στο μυαλό τι μπορεί να συμβεί στο παιχνίδι και την ικανότητα του κάθε αντίπαλου ποδοσφαιριστή. Όταν μπαίνεις στο παιχνίδι ασχολείσαι μόνο με αγωνιστικά πράγματα οπότε το άγχος που σου προκαλεί ο κόσμος, η πίεση για νίκη και γενικά το άγχος είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις παιχνίδια τόσο μεγάλα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου