Τα τελευταία χρόνια το μόνο σίγουρο είναι ότι το Ελληνικό πρωτάθλημα γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερο. Πτωχό έως ανύπαρκτο θέαμα, μηδενική σχεδόν παραγωγή νέων ταλέντων, ομάδες αστείες που παίζουν καταστροφικό ποδόσφαιρο, παίκτες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παραπλανήσουν τον διαιτητή σε κάθε φάση, διαιτητές που είναι στην πλειοψηφία τους επικίνδυνοι και ακατάλληλοι. Και τέλος πρόεδροι «λαμόγια» που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους επαγγελματικές φιλοδοξίες και οπαδοί που δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο αλλά μόνο για να βρίσουν και να παίξουν ξύλο. Τυχαίο είναι ότι έχουμε να δούμε ανταλλαγή οπαδών σε μεγάλο ντέρμπυ 3-4 χρόνια? Και θα κάνουμε να δούμε πολλά χρόνια ακόμη.
Όποιος διαφωνεί ότι αυτή είναι η Ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα ας μου το πει και εμένα.
Πάμε να τα δούμε ένα-ένα. Το θέαμα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες έχει σταματήσει να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, αλλά είναι τόσο λίγες που περνούν απαρατήρητες μέσα στην γενική μετριότητα. Αυτό βέβαια είναι απόρροια της έλλειψης καλών παικτών. Ελλήνων κατά κύριο λόγο αλλά και ξένων. Από πότε έχει να «παραχθεί» Έλληνας παίκτης της προκοπής? Ακόμη και για τον Νίνη που μας φάγανε τα αυτιά 2 χρόνια τώρα, δεν αγωνίζεται παρά σε ελάχιστα ματς κάθε χρόνο. Χαμένο ταλέντο στην ουσία. Όσο για τους ξένους παίκτες, εκεί έρχονται κάθε χρόνο καραβιές αμφιβόλου ποιότητας και φυσικά φεύγουν άλλοι τόσοι κάθε χρόνο. Με μετριότητες δεν μπορείς να επιτύχεις πρόοδο. Αλλά οι μίζες και τα συμφέροντα είναι ισχυρότερα. Μετά οι ομάδες που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα. Τι να πω.... Οι περισσότερες παίζουν αντιποδόσφαιρο. Καθυστερήσεις, κλωτσιές, άμυνα μέχρι τελικής πτώσεως. Οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Και φυσικά όλες οι Ελληνικές ομάδες παίζουν 1 με 2 ταχύτητες κάτω από τις αντίστοιχες ομάδες των καλών Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Σαν να παίζουμε σε slow motion. Οι διαιτητές. Άλλη μεγάλη πληγή. Δεν λεω ότι είναι στημένοι. Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι. Εγώ κρίνω ότι είναι ακατάλληλοι για αυτό το επάγγελμα. Τίποτε άλλο. Και τέλος οι παράγοντες των ομάδων και οι πρόεδροι. Εξυπηρετούν οι περισσότεροι τα προσωπικά τους επαγγελματικά σχέδια μέσω του ποδοσφαίρου. Υπόγειες διαδρομές και παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, κουμπαριές και άγιος ο Θεός. Μόνο σοβαροί παράγοντες και επενδυτές δεν είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι σίγουρα. Και τώρα θα τρίβουν τα χέρια τους με τα νέα τηλεοπτικά συμβόλαια που θα πάρουν. Θα πάει η ρεμούλα σύννεφο, όπως πριν από λίγα χρόνια με τον Αlpha Digital. Ακόμη κυνηγούν προέδρους οι οπαδοί κάποιων ομάδων.....Θυμάστε πιστεύω όλοι.
Τέλος οι οπαδοί. Η μεγαλύτερη ίσως πληγή. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μην μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει με διακριτικό της ομάδας που υποστηρίζει πουθενά. Άδικο έχω? Η καφρίλα πλέον είναι στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου, όσον αφορά τις κερκίδες. Και δυστυχώς αυτό ισχύει σε όλες σχεδόν τις ομάδες. Μεγάλες και μικρές. Πάντα βέβαια με τις απαραίτητες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οπότε κύριοι δεν χρειάζεται να φωνάζουμε και να απαιτούμε να δούμε θέαμα και καλό ποδόσφαιρο.
Αυτή την πραγματικότητα έχουμε και αυτή θα συνεχίσουμε δυστυχώς να ζούμε.
Μόνη παρηγοριά μας πλέον είναι η τηλεόραση, όπου μπορούμε να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο από το εξωτερικό και να χαρούμε καλή μπάλα.
Γιατί εδώ απλά παρακολουθούμε έναν ασθενή που χαροπαλεύει. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Όποιος διαφωνεί ότι αυτή είναι η Ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα ας μου το πει και εμένα.
Πάμε να τα δούμε ένα-ένα. Το θέαμα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες έχει σταματήσει να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, αλλά είναι τόσο λίγες που περνούν απαρατήρητες μέσα στην γενική μετριότητα. Αυτό βέβαια είναι απόρροια της έλλειψης καλών παικτών. Ελλήνων κατά κύριο λόγο αλλά και ξένων. Από πότε έχει να «παραχθεί» Έλληνας παίκτης της προκοπής? Ακόμη και για τον Νίνη που μας φάγανε τα αυτιά 2 χρόνια τώρα, δεν αγωνίζεται παρά σε ελάχιστα ματς κάθε χρόνο. Χαμένο ταλέντο στην ουσία. Όσο για τους ξένους παίκτες, εκεί έρχονται κάθε χρόνο καραβιές αμφιβόλου ποιότητας και φυσικά φεύγουν άλλοι τόσοι κάθε χρόνο. Με μετριότητες δεν μπορείς να επιτύχεις πρόοδο. Αλλά οι μίζες και τα συμφέροντα είναι ισχυρότερα. Μετά οι ομάδες που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα. Τι να πω.... Οι περισσότερες παίζουν αντιποδόσφαιρο. Καθυστερήσεις, κλωτσιές, άμυνα μέχρι τελικής πτώσεως. Οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Και φυσικά όλες οι Ελληνικές ομάδες παίζουν 1 με 2 ταχύτητες κάτω από τις αντίστοιχες ομάδες των καλών Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Σαν να παίζουμε σε slow motion. Οι διαιτητές. Άλλη μεγάλη πληγή. Δεν λεω ότι είναι στημένοι. Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι. Εγώ κρίνω ότι είναι ακατάλληλοι για αυτό το επάγγελμα. Τίποτε άλλο. Και τέλος οι παράγοντες των ομάδων και οι πρόεδροι. Εξυπηρετούν οι περισσότεροι τα προσωπικά τους επαγγελματικά σχέδια μέσω του ποδοσφαίρου. Υπόγειες διαδρομές και παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, κουμπαριές και άγιος ο Θεός. Μόνο σοβαροί παράγοντες και επενδυτές δεν είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι σίγουρα. Και τώρα θα τρίβουν τα χέρια τους με τα νέα τηλεοπτικά συμβόλαια που θα πάρουν. Θα πάει η ρεμούλα σύννεφο, όπως πριν από λίγα χρόνια με τον Αlpha Digital. Ακόμη κυνηγούν προέδρους οι οπαδοί κάποιων ομάδων.....Θυμάστε πιστεύω όλοι.
Τέλος οι οπαδοί. Η μεγαλύτερη ίσως πληγή. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μην μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει με διακριτικό της ομάδας που υποστηρίζει πουθενά. Άδικο έχω? Η καφρίλα πλέον είναι στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου, όσον αφορά τις κερκίδες. Και δυστυχώς αυτό ισχύει σε όλες σχεδόν τις ομάδες. Μεγάλες και μικρές. Πάντα βέβαια με τις απαραίτητες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οπότε κύριοι δεν χρειάζεται να φωνάζουμε και να απαιτούμε να δούμε θέαμα και καλό ποδόσφαιρο.
Αυτή την πραγματικότητα έχουμε και αυτή θα συνεχίσουμε δυστυχώς να ζούμε.
Μόνη παρηγοριά μας πλέον είναι η τηλεόραση, όπου μπορούμε να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο από το εξωτερικό και να χαρούμε καλή μπάλα.
Γιατί εδώ απλά παρακολουθούμε έναν ασθενή που χαροπαλεύει. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου